O co w ogóle chodzi w tym całym AIKIDO?
Aikido jest sztuką walki, w której dąży się do maksymalnego wykorzystania siły przeciwnika przy niewielkim zastosowaniu siły własnej. Jest to jedna z najbardziej wymagających sztuk walki. Opiera się na jedynej, podstawowej zasadzie: ćwicz całym sobą, albo wcale.
Twórca aikido oparł rzuty i dźwignie na starodawnym i na wpół mitycznym nurcie aikijutsu, a pracę nóg i sztukę posługiwania się bokkenem na tradycyjnej szermierce kenjutsu. Natomiast sztukę posługiwania się jo i koordynację ruchów na podstawie jodo ze słynnej szkoły Yagu ryu.
Jak żadna inna sztuka walki, aikido kładzie nacisk na moralny i psychologiczny wymiar działań oraz na odpowiedzialność za zdrowie i życie drugiego człowieka w całym procesie treningu i walki. To stawia aikido w rzędzie najtrudniejszych, ale zarazem najpiękniejszych systemów walki. Aikido to nie tylko ćwiczenia fizyczne, czyli techniki, dźwignie, pady i rzuty, to również filozofia, a nawet sposób na życie.
Ćwicząc aikido możemy rozwijać ciało i ducha, a więc całego siebie. Trening ma zaprowadzić harmonię pomiędzy tym, co fizyczne i tym, co duchowe. Jest to także zgodne z nazwą aikido. Dzieląc wyraz „aikido” otrzymujemy trzy słowa: „ai”, które oznacza harmonię lub miłość, „ki” – wewnętrzną siłę człowieka, „do” – drogę. Jednym słowem mówiąc, aikido oznacza drogę do zharmonizowania ciała i ducha. Trenując mamy możliwość kształtowania siebie, rozwijania osobowości i duchowości. Praktykując aikido pożądane jest poczucie humoru, gdyż szczególnie dla początkujących wiele technik i ruchów może okazać się raczej frustrującym doświadczeniem. Ważne jest, aby nauczyć się pracować we własnym tempie i nie denerwować, jeśli nie można opanować danego ruchu na pierwszych czy drugich zajęciach. Trzeba też umieć przechodzić do porządku dziennego nad popełnionymi błędami, a frustrację nimi wywołaną należy zastąpić śmiechem-zapewni to pozytywne nastawienie i postęp.
Geneza dzisiejszego aikido sięga DAITO AIKIJUTSU, sztuki, którą stworzył książę TEIJUNA, szósty syn cesarza Seiwa (850 – 880). Szczegóły dotyczące tej szkoły nie są dokładnie znane – wiadomo tylko, iż miała być to sztuka elitarna, nauczana wśród samurajów najwyższej rangi.
Syn księcia Teijun – Tsunemoto, kultywował tradycje rodzinnej szkoły i miał być tym, który wprowadził Daito aikijujitsu do klanu Minamoto. Liczne legendy przypisują większe zasługi samurajowi Yoshitsune w tworzeniu i udoskonaleniu systemu przekazywanego w klanie Minamoto.
Dane historyczne wskazują jako kontynuatora Daito Aikijujitsu Yoshiie Minamoto, który przekazał swą sztukę młodszemu bratu – Shinra Saburo Yoshimitsu.
Podstawy współczesnego aikido musiały zapewne istnieć już w czasach SHINRY SABURO YOSHIMITSU. Był on postacią bardzo barwną. Miał wszechstronne zainteresowania. Był zdolnym wojownikiem i uczonym. Zgłębiał nie tylko tajemnice rodzinnej sztuki walki, ale i nauk ścisłych. Studiował anatomię ludzkiego ciała, dokonując sekcji zwłok. Dzięki temu poznał mechanikę ludzkich stawów, a swoją wiedzę wykorzystywał w opracowaniu wielu technik, które opierały się na zakładaniu wszelkiego rodzaju dźwigni. Od nazwy domu Yoshimitsu-Pałac Daito-wzięła się nazwa jego systemu walki (DAITO AIKIJUTSU).
Syn Yoshimitsu-YOSHIKIYO poprzez koligacje matrymonialne wszedł do klanu TAKEDA, któremu przekazał tajniki Daito Aikijutsu. Przez wiele lat techniki te przekazywane były tylko członkom rodu i praktykowali je wyłącznie samurajowie należący do rodziny.
Techniki te stały się bardziej znane dopiero od 1868r., kiedy to SOKAKU TAKEDA (znakomity szermierz w Ken -jitsu), głowa rodu, zdecydował się na ich publikację i nauczanie.W 1915 roku w Kubota na niewielkim zajeździe Morihei Ueshiba (14.12.1883 -26.04.1969) spotkał się z Sokaku Takeda i poprosił go o demonstrację swej sztuki. Pokaz ten wywarł ogromne wrażenie na Ueshibie, który uchodził już za eksperta w walce mieczem oraz miał certyfikaty innych szkół walki.
Faktem pozostaje, że Ueshiba studiował następujące sztuki walki: Tenjin Shinyo Jujitsu u Tokusaburo Tozawa w Tokio od 1900 – 1901 r.; Goto-ryu u Masakatsu Nakai od 1903 do 1908 r. W Sakai; Shingake-ryu (szkoła ken-jitsu); Judo u Kiyoichi Takagi w 1911 r. W Tanabe; Daito-ryu aikijujitsu u Sokaku Takeda począwszy od 1915 r.
Ueshiba był najwybitniejszym uczniem Sokaku Takeda. Wzbogacił on techniki szkoły Daito o elementy innych sztuk walki. Na tej podstawie stworzył współczesne AIKIDO. Przez wiele lat Ueshiba uczył w swoim dojo.
Po jego śmierci dojo przejął jego syn KISSHOMARU UESHIBA. To dzięki jego staraniom i wysiłkom aikido rozpowszechniło się w Japonii i poza jej granicami. Do najwybitniejszych uczniów Morihei Ueshiby zalicza się Shoji Nishio.